Savaş

      Yeni bir günümüz daha var duydunuz mu 2012'den beri hemde.. Dünya kız çocukları günü.

Hangi dünya, hangi kız çocukları?

Unicef bir rapor hazırlamış erken evlendirilen, tacize uğrayan ve okula gitmeyen çocuklar hakkında...

Gördükleri ikinci sınıf muamele ve nesiller boyu süre gelen eşitsizlik... Çok uzaklara bakmanın anlamı yok etrafımıza hatta ailelerinize bile bakmamız yeterli..

Ha bu arada merak edenlere Türkiye 144 ülkenin arasında 55. sıradaymış..

Birde bu çocukların yanı sıra savaşın uğultusunda yaşanan hayatlar var.  Bizlerin nasıl fısıltı bile duymadan ülkelerinin çözümsüz bir savaş cehennemine sokan  insan = vijdan ilişkisini düşünmeden aldığımız nefesin rahatlığına içinde iken hemde..

Oyunlarını savaşın kalıntılarından yapan şarkılarını çığlıkları ile duyuran çocuklar onlar.. 

Savaşta yakınlarını kaybetmiş bir çocuğun ‘içi yanıp kül olmuş ama dış duvarları hala duran bir binaya’ dönüştüğünü göreceksiniz.. enkazdan çıkan Ümran'ı hatırlamayanınız yoktur ne olup bittiğini anlayamayan bir yıkımın simgesidir Ümran.. 

Soruyorum size bir savaşın acısı neye bedeldir?

Bir bomba, hedefini şaşırmış bir kurşun ölü taklidi yapanları ve İnsanların O’nu kullanarak ölüme davet eden ‘savaş çığırtkanlarını’, ‘haysiyet’ sayıklamalarını utanmadan dilini bilmedikleri ölü bedenlerin üzerine kusanları, kanla lekelenen hafızalarını kireç taşıyla gömenleri. Acılarını kaybettikleri yerde aramayı unutmuşlar sanki. 

Savaşlar biter, diktatörler ölür. Her daim ve sadece ‘kelimelerin’ gücüyle anlatılan hikayeler kalır geriye. Bir insan yazabiliyorsa okuyanın hem kalbine, hem aklına çok derinden nüfuz edebilir.. Vaktiyle altını çizdiğim eski cümlelerle, dilin ölüme, savaşa, kötülüğe direnen gücünden bahsediyordum.

Geçenlerde gittiğim fotoğraf sergisinde o kadar çok etkilendiğim fotoğraf oldu ki empati yapmaya bile utandım.. İsyanın üzüntünün çaresizliğin korkunun sevincin heyecanın fotoğrafları.. ne kadar garip değil mi heyecanın ve sevinç, savaşın içinden çıkan iki uzak kıta gibi.. 

Gördüğünüz  fotoğraflar onlardan sadece bir kaçı..

Savaşlar biter, diktatörler ölür. Her daim ve sadece ‘kelimelerin’ gücüyle anlatılan hikayeler kalır geriye. Unutmadan herkes uyursa dünya yok olur ve iyi ki uyanık kalmaya ant içmiş sahici yazarlar var..